یازده سال از فاجعه نسلکشی ایزدیان در شنگال میگذرد، اما هنوز سرنوشت ۶۴۱۷ زن، مرد و کودک ایزدی که در جریان حمله داعش ربوده شدند، نامعلوم باقی مانده است. سوم اوت ۲۰۱۴، شبی تاریک و خونین، هفتاد و چهارمین دوره از نسلکشی ایزدیان رقم خورد؛ حملهای سازمانیافته و بیرحمانه که با شعار «اللهاکبر»، با شمشیر، تفنگ و برنامهریزی قبلی، روستاهای ایزدینشین شنگال را درنوردید.
به گزارش روزنامه رۆناهی چاپ روژآوا، این حمله با همکاری و چراغ سبز دولت ترکیه تدارک دیده شده بود. نیروهای پیشمرگه وابسته به حزب دموکرات کوردستان (پ.د.ک) در ساعات نخست حمله، بدون درگیری از منطقه عقبنشینی کردند و ساکنان بیدفاع شنگال را در برابر داعش تنها گذاشتند. جامعه ایزدی با حداقل امکانات و سلاحهای سبک، تلاشهایی برای دفاع از خود انجام داد اما در برابر موج تهاجم بیامان داعش، دهها کشتار جمعی و ربایش گسترده رخ داد.
بر اساس روایت شاهدان، از جمله فواز عمو، که نجاتیافته یکی از این کشتارهاست، بیش از ۸۰ نفر از جمله مجروحان، زیر یک درخت به ضرب گلوله اعدام شدند. تاکنون ۴۳ گور جمعی در منطقه شناسایی شده و تخمین زده میشود حدود ۳۵۹۰ نفر از ربودهشدگان تاکنون نجات یافتهاند. تنها در روستای کوچو، ۴۰۰ مرد کشته و ۱۰۰۰ زن ایزدی ربوده شدند.
اگرچه تا ابتدای سال ۲۰۲۵ حدود ۱۵۰ هزار نفر از آوارگان شنگال به مناطق اصلی خود بازگشتهاند، اما بسیاری از خانوادهها همچنان در کمپهای اقلیم جنوب کوردستان به سر میبرند و نگرانی از احیای تهدید داعش همچنان در میان جامعه ایزدی وجود دارد.
عملیات آزادسازی شنگال در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۵ با مشارکت نیروهای مدافع خلق (هـ.پ.گ)، یگانهای مدافع خلق (ی.پ.گ)، یگانهای مدافع زن (ی.پ.ژ) و جوانان ایزدی آغاز شد. فرماندهانی چون عگید جویان، دلشیر هرکول و نوژین از پیشگامان این نبرد بودند. به گفته فرمانده عگید جویان، پ.دوک نه برای آزادسازی شنگال بلکه برای تسلط مجدد بر آن وارد میدان شده بود، از همینرو پیشنهاد مشارکت مشترک در عملیات آزادسازی را نپذیرفت.
اکنون، با گذشت بیش از یک دهه از آن فاجعه، جامعه ایزدی همچنان با زخمهای باز، عزیزان مفقود، و سایه دائمی تهدید زندگی میکند.
