به مناسبت فرارسیدن ۱۶ آذر، روز دانشجو، علی یونسی و امیرحسین مرادی، دو دانشجوی زندانی دانشگاه شریف و از مدالآوران المپیادهای علمی، با انتشار نامههایی از زندان بار دیگر صدای اعتراض نسل دانشگاهی را زنده کردند.
آنها در پیامهای جداگانه خود، ضمن گرامیداشت یاد دانشجویان قربانی سرکوب و اشاره به احسان فریدی – دانشجوی در خطر اعدام – و احمد بالدی – دانشجویی که زیر فشارها به زندگی خود پایان داد – تأکید کردند که دانشگاه باید سکوت را بشکند و پیشتاز مبارزه علیه استبداد و موج فزاینده اعدامها باشد.
امیرحسین مرادی در نامهاش حکومت را «حکومت اعدامی» نامیده و نوشته است در حالیکه ایران گرفتار بحرانهای اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی است، حاکمیت با اعدامهای «قتلعامگونه» رکورد میشکند. او این پرسش را مطرح کرده که نسل امروز چه باید بکند؛ منتظر موشکباران و دخالت خارجی بماند؟ دل به اصلاح ساختاری نظامی بسپارد که نزدیک نیمقرن فرصت داشت و تغییری ایجاد نکرد؟ یا سرانجام سکوت را کنار بگذارد و برای ساختن آیندهای آزاد، خود وارد میدان شود؟ مرادی تأکید کرده که آزادی از بیرون نمیآید و این جوانان و دانشجویان هستند که میتوانند چشمانداز ایران آزاد را تحقق بخشند.
علی یونسی نیز در نامهاش با تأکید بر اینکه سرکوب حکومتی تلاش میکند انسان را تحقیر کرده و خواستههایش را به «بقای حداقلی» تقلیل دهد، نوشت: «دانشگاه همیشه قلب تپنده آگاهی و مبارزه بوده است.» او هشدار داده که هیچ ملتی نباید آزادیاش را فراموش کند و به جای آن خود را «رعیتی محتاج ارباب» ببیند. یونسی انتظار برای دخالت خارجی را «ننگ تاریخی» دانسته و نوشته است که تغییر باید از دل جامعه و به دست مردم ساخته شود. او مبارزه امروز دانشجویان را «گوهر استثنایی تاریخ معاصر ایران» توصیف کرده و زندان را «زمستانیترین جغرافیا» نامیده که تنها راه شکست آن، مقاومت و ایستادگی است.
علی یونسی و امیرحسین مرادی – دو دانشجوی بازداشتشده در فروردین ۱۳۹۹ توسط اطلاعات سپاه – پس از ماهها انفرادی و فشارهای امنیتی، در سال ۱۴۰۱ به اتهامات امنیتی به ۱۶ سال زندان محکوم شدند و اکنون بیش از پنج سال است که پشت میلهها بهسر میبرند. آنها برای بسیاری از دانشجویان، نماد سرکوب دانشگاه و هزینهای هستند که نسل جوان برای آزادی میپردازد.
۱۶ آذر یادآور روزی است که در سال ۱۳۳۲، دانشجویان در اعتراض به دخالت خارجی و استبداد داخلی ایستادند و سه دانشجو – مهدی شریعترضوی، مصطفی بزرگنیا و احمد قندچی – بهدست نیروهای حکومتی کشته شدند. نامههای یونسی و مرادی در چنین روزی نه فقط یادآور تاریخ، بلکه دعوت به تداوم آن مبارزه است؛ مبارزهای که به گفته خودشان «تنها راه گذر از زمستان استبداد» است.
