یکشنبه ۲۵ آبانماه ۱۴۰۴ (۱۷ اکتبر ۲۰۲۵)، شهرهای مختلف ایران شاهد موجی هماهنگ و گسترده از اعتراضات اجتماعی بودند؛ از بازنشستگان تأمین اجتماعی در اهواز، شوش، تهران، قزوین، کرماشان و رشت گرفته تا بازنشستگان صنایع فولاد در اصفهان، کارکنان شرکت نفت فلات قاره در خارک، مالباختگان رامک خودرو در تهران و شهروندان معترض به خشکشدن درختان و تخریب فضای سبز در تهران. همه با یک پیام مشترک حضور داشتند: «خستهایم از وعده، بیزاریم از فساد».
در اهواز، تهران، قزوین و رشت بازنشستگان با وجود فشار نیروهای امنیتی و تلاش برای پراکندهکردن تجمعها، خواستار پاسخ روشن نسبت به مشکلات معیشتی و حقوق خود شدند.
در رشت، معترضان به نیروهای انتظامی پاسخ دادند که بعد از بازنشستگی، بسیاری مانند آنها با درآمد ناکافی مواجه خواهند شد. در قزوین نیز تلاش مسئولان برای منصرفکردن بازنشستگان بینتیجه ماند.
اعتراضات کارگران صنعت نفت نیز ادامه داشت؛ کارکنان پالایشگاههای مختلف پارس جنوبی و جزیره خارک با تجمع در محل کار خود خواستار رسیدگی به مشکلات صنفی و حقوقی بودند.
آنچه در ۲۵ آبان دیده شد، تنها اعتراض نبود، بلکه اعلام پایان صبر و خشم عمومی از بیعملی، فساد و وعدههای بیثمر مسئولان بود؛ پیامی روشن: «نه وعده، نه تهدید؛ ما دیگر فریب نمیخوریم.»
بە نظر میرسد اعتراضات صنفی در ایران رفته رفته گستردهتر میگردد و از انسجام و هماهنگی بیشتری برخوردار میگردد امری که لازمه به نتجه رسیدن هرگونه تغییر بنیادین در نظامیاست که گوش آن از صدای اعتراض پراست اما نه بهایی میدهد و نه با ساختار فاسد و ناکارآمد امکان پاسخگویی را دارد.
پیشتر این اعتراصات هماهنگ و در یک روز خاص و به شکل سراسری برگزار نمیشد اما حالا روزهای یکشنبه و تا حدی سه شنبه نیز برای اعتراضات هماهنگ و همسو شناخته شدهاست.
در همین حال، روند روبهگسترش اعتراضات نشان میدهد شکاف میان جامعه و حاکمیت هر روز عمیقتر میشود. بسیاری از تحلیلگران معتقدند تداوم بنبست اقتصادی، سقوط قدرت خرید، بحرانهای زیستمحیطی و ناکارآمدی نهادهای مدیریتی، زمینه را برای شکلگیری یک مطالبهگری گسترده و فراصنفی فراهم کرده است؛ مطالبهگریای که دیگر در قالب خواستههای محدود صنفی نمیگنجد و رنگ و بوی یک اعتراض اجتماعی فراگیر به خود گرفته است.
مردم در شهرهای مختلف با صدایی واحد میگویند بحرانها تصادفی یا مقطعی نیستند، بلکه نتیجه سالها سوءمدیریت، فساد ساختاری و بیتوجهی به زندگی و کرامت شهرونداناند؛ و اگر راهکاری واقعی ارائه نشود، این موج اعتراضی هر روز قدرتمندتر و منسجمتر بازخواهد گشت.
