دانشمندان تخمین میزنند که کیهان قابل مشاهده با گسترهای نزدیک به ۱۰۰ میلیارد سال نوری، تنها بخشی از عظمت جهان هستی است. نور دورترین کهکشانهای قابل رؤیت بیش از ۱۳ میلیارد سال پیش به سوی ما روانه شده، اما محدودیتهای زمانی مانع از دیدن فراتر از این مرز شده است.
بر اساس یافتههای کیهانشناسی مدرن، قطر کیهان قابل مشاهده حدود ۹۳ تا ۱۰۰ میلیارد سال نوری تخمین زده میشود. این پهنه عظیم شامل کهکشانهایی است که نورشان پس از میلیاردها سال سفر به تلسکوپهای پیشرفته زمین رسیده است. با این حال، به دلیل انبساط کیهان، بخشهای دوردستتر همچنان از دسترس ما خارج هستند، زیرا نور آنها هنوز به ما نرسیده است.
محدودیت دید ما به دوران جوانی کیهان، یعنی حدود ۱۳ میلیارد و ۸۰۰ میلیون سال پیش، بازمیگردد. این زمان به لحظهای اشاره دارد که کیهان پس از مهبانگ (Big Bang) به اندازه کافی خنک شد تا نور بتواند آزادانه حرکت کند. اما دانشمندان معتقدند که کیهان واقعی بسیار بزرگتر از این محدوده قابل مشاهده است و ممکن است حتی بینهایت باشد.
مفهوم کیهان قابل مشاهده از دهه ۱۹۲۰ میلادی، زمانی که ادوین هابل انبساط کیهان را کشف کرد، مورد توجه قرار گرفت. در دهههای بعد، مدل مهبانگ به عنوان توضیح غالب برای منشأ کیهان پذیرفته شد.
